محمود زارعی- کارشناس اقتصاد مقاومتی

فرصت‌هایی که دراوج نبرد اقتصادی آمریکا با ایران ودر دوره تداوم و افزایش فشار تحریمی برکشور می‌تواند یک نوع پارادایم شیفت درمواجه اقتصادی ما باشد. اقتصاد کشور را از فضای معطلی برای تصمیمات غرب به سوی بهبود اوضاع و رونق هدایت کند.

درکنار تمامی فرصت‌هایی که این توافق برای اقتصادکشور دارد، این سند می‌تواند ریسک‌ها و چالش‌هایی را نیز درحوزه‌های مختلف برای اقتصاد کشور بهمراه داشته باشد . ضروری است مسئولان در فرآیند طراحی و تدوین نقشه راه اجرایی این سند و هنگام نهایی کردن توافق‌نامه‌های همکاری دوجانبه به آنها توجه ویژه داشته باشند.

صنعت نساجی کشور یکی از صنایعی است که می‌تواند در سایه توافق راهبردی بیست و پنج ساله ایران با چین فرصت‌های بی‌بدیلی به دست آورد.

صنعت نساجی از چند وجه در مقایسه با سایر صنایع متمایز است:

• اول آنکه، پوشاک یکی از سه نیاز اساسی بشر و یکی از اجتماعی‌ترین و فرهنگی‌ترین مباحث اقتصادی است.
• دوم آنکه، تبدیل پنبه به پوشاک، یعنی تکمیل کل زنجیره ارزش در این صنعت ۹۰۰درصد ارزش افزوده دارد.
• سوم آنکه، ضریب اشتغال‌زایی این صنعت بسیار بالا است . مثلا به ازای ایجاد هر یک شغل در  کشت پنبه، پنج شغل در صنایع زیر مجموعه ایجاد می‌شود . بسیاری از کشورهای که با بحران اشتغال مواجه بودند به سراغ این صنعت رفته‌اند.
• چهارم آنکه، در بین صنایع مختلف کمترین هزینه سرمایه‌گذاری اولیه را برای راه اندازی یک کسب و کار نیاز دارد. به گونه‌ای که متوسط هزینه مورد نیاز برای ایجاد اشتغال یک نفر در صنعت نساجی حدود ۲۵ درصد از متوسط هزینه ایجاد اشتغال یک نفر در کل صنعت است و با سرمایه‌گذاری ۲۰ میلیون دلاری در این صنعت بطور میانگین می‌توان برای ۲۰۰ نفر اشتغال ایجاد کرد.

علاوه بر این، صنعت نساجی در ایران قدمت تاریخی دارد و سابقه‌ چند هزار ساله دارد. بعنوان نمونه صنعت نساجی به ویژه ابریشم بارتحول و توسعه‌ی اقتصادی ایران را درعصرصفویه به دوش کشیده وکمک شایانی به رونق اقتصادی در آن دوره کرده است.

علیرغم قدمت و اهمیت این صنعت متاسفانه در دو دهه‌ اخیر صنعت نساجی کشور روبه افول بوده است . واردات غیررسمی (قاچاق)، نبود تمایل به سرمایه‌گذاری ناشی از کاهش حاشیه سود، صادرات مواد اولیه به صورت خام‌فروشی و … . مشکلات صنعت نساجی کشور در وضع کنونی است.

یکی از فرصت‌های توافق همکاری بلند مدت ایران و چین، سرمایه‌گذاری چین در صنعت نساجی کشور است. همان سرمایه‌گذاری‌ای که موجب شد صنعت نساجی را در کشور پاکستان به صنعت مادر این کشور تبدیل کند.

بنابراین درسایه این توافق با انتقال دانش فنی درحوزه رنگرزی به کشور، نوسازی و بهسازی تجهیزات ریسندگی و بافندگی،سرمایه‌گذاری چین درخط تولیدماشین‌آلات و ادورات کشاورزی برای کشت پنبه، انتقال دانش فنی و زیرساخت تولید الیاف مصــنوعی و … . می‌تواند به بهبود اوضاع صنعت نساجی در کشور و به تبع آن اشتغال‌زایی گسترده و خلق ارزش افزوده برای کشور کمک شایانی کرد.

از سوی دیگر بی‌توجهی به این صنعت در طول توسعه‌ روابط اقتصادی و تجاری با چین و با توجه به آنکه این کشور بزرگ‌ترین صادرکننده پوشاک در جهان است، می‌تواند چالش‌های جدی را برای صنعت نساجی کشور به همراه داشته باشد. به عبارتی انفعال در برابر صنعت نساجی چین و بی‌توجهی به توسعه‌ زیرساخت‌های این صنعت در کشور می‌تواند تولیدکننده داخلی را در برابر سیل پوشاک چینی بی دفاع کند و نفس تولید در این صنعت را به صورت کامل بگیرد.